سرمقاله

نویسنده سرمقاله این شماره از ماهنامه، با اشاره به سیستم قانون نویسی و تدوین برنامه های سالانه در کشور و تصریح بر اجتناب ناپذیری تدوین قوانین و برنامه ریزی و رابطه آن با کارآمدی نظام سیاسی، از منظری آینده پژوهانه و البته انتقادی به طرح این پرسش فلسفی می پردازد که اگر اصولاً برنامه نویسی و تدوین قوانین برای آینده است، چگونه ممکن است در شرایطی که امکان شناخت آینده به واسطه وجود عدم قطعیت های کلیدی، نسبتاً غیرممکن است، برای آینده ی کشور برنامه ریزی نمود؟!؛ چرا که به زعم نویسنده، اصولا در شرایط عدم قطعیت، برآورد آتی، موضوعیت چندانی ندارد. آن چه که در شرایط عدم قطعیت ضرورت دارد، آینده پژوهی و احصاء سناریوهای مختلف است. نویسنده سپس در ادامه با اشاره به ضرورت «آینده پژوهی » به جای «برآوردنویسی » به عنوان روش شناسی شناخت آینده، ترسیم و تصویب برنامه منعطف به جای یک برنامه تکلیفی را به عنوان یک راهکار اولیه و خام پیشنهاد می کند.

عناوین اصلی و مهم این شماره از ماهنامه

• عربستان سعودی و جمهوری اسلامی ایران؛ پیشران های تهدید
• آینده ائتلاف های منطقه غرب آسیا
• آینده مهندسی اجتماع
• بازی عدم قطعیت
• زمان؛ مفهومی کلیدی در آینده پژوهی